Zaktualizowano: 4 sty 2019
Witam wszystkich amatorów bluesa. Zarówno tego, archaicznego już bluesa z Delty, jak i jego "młodszego brata" bluesa chicagowskiego. Ten podział jest jednak roboczym uproszczeniem, przydatnym, ale mylącym. Jest wiele gatunków bluesa. Texas blues, Luizjana blues, blues więzienny....Jest Cajun i jest Zydeco. To gatunki bluesa z serca Delty. Tak jednak odmienne, że zakwalifikowanie ich jako bluesa z Delty byłoby sporym uproszczeniem. Wszystko tu się różni. Instrumentarium, akordeony [również diatoniczny] tara i często skrzypce, to podstawa. Język, często francuski lub swoisty slang. Pełna izolacja, brak kontaktu i jakichkolwiek zewnętrznych wpływów kulturowych zrobił "swoje". Ci ludzie żyjący w niedostępnych bagnach Luizjany stworzyli kulturę, w tym i muzykę, bardzo odmienną i bardzo swoistą. Specjaliści zajmujący się tym tematem, np. Paul Oliver, wyróżniają wiele gatunków bluesa. Jednak ta wiedza nie jest potrzebna do tego, by tą muzykę pokochać i z radością jej słuchać. Proszę was o wyrozumiałość i cierpliwość. W tym temacie pierwsze dwa filmy z muzyką z youtuba, pokazują się bardzo opornie. Zapewne dlatego, iż muzyki tu sporo. Jest nawet kilka ciekawych płyt w całości. Proponuję by w oczekiwaniu na duet znakomitych harmonijek w "Orange Dude Blues" przeczytać parę tekstów. Myślę, że są interesujące.
Po raz pierwszy spotkałem BB Kinga 24 maja 1990 roku. Ja, trzynastolatek otwierałem jego koncert. BB był zaintrygowany moją techniką i moim stylem, oraz moją miłością do bluesa. Potem, gdy nadeszło lato, dałem dziesięć koncertów z nim. Tak spędziłem szkolne wakacje. Później, w szkole, ani nauczyciele ani koledzy nie uwierzyli mi, iż grałem z BB Kingiem. Na szczęście mogłem to udowodnić, gdyż w prasie ukazały się artykuły o tej trasie koncertowej. Gdy zastanawiam się teraz ile koncertów zagrałem z BB, trudno mi to dokładnie zliczyć. To były zwariowane lata. Prawdopodobnie było ich 55 lub nawet 65 w ciągu 25 lat. Otwierałem jego koncerty, grałem z nim na festiwalach....Co jest moim ulubionym wspomnieniem związanym z BB?
Wszystkie spotkania z nim były wspaniałe, ale jedno szczególnie utkwiło mi w pamięci. Świętowaliśmy wtedy jego 80-siąte urodziny. To były czasy, gdy iPody były jeszcze nowością, a ja dostałem właśnie jeden w prezencie. Jestem bardzo nieudolny w obchodzeniu się z takimi urządzeniami. Siedziałem w busie Kinga i gapiłem się na iPoda, gdy wszedł BB. Powiedziałem cześć, a on spytał czego słucham. Powiedziałem, no cóż, niczego. Nie potrafię zgadnąć, jak przegrać kawałki z mojego komputera na iPoda. A BB na to, och, robisz to tak, i BB nauczył mnie jak zsynchronizować iPod z komputerem. Mialem 25 lat i to ja powinienem uczyć 80-letniego pana, jak to się robi. Było odwrotnie. BB jest jednym z moich faworytów. Zaśpiewał i zagrał na moim albumie "Black Rock". Nie pracowaliśmy w tym samym studio. Musiałem wyciąć swoją partię i pojechać do niego do Las Vegas, gdzie mogliśmy to zrobić razem. Jego wkład do "Night Life" był ogromny. Ciekawe, że najlepszym kawałkiem tej sesji, okazał się rap. Ten facet miał nieprawdopodobne życie. To był kawał historii. Pamiętam jak Kevin Shirley opowiadał, jak Frank Sinatra pouczał bosów kasyn w Vegas że mają wszędzie wpuszczać BB Kinga. BB był jak instytucja. To jest niepowetowana strata. BB jest bluesem a blues to BB King. Jest tylko jeden BB King i nikt go nie zastąpi. BB był bardzo skromnym i przyjaznym facetem, ale potrafił czasem być też prawdziwym wrzodem na tyłku. On był naprawdę niezwykły. No wiesz. Śpiewał na tym samym poziomie co Frank Sinatra czy Nat King Cole, a przy tym znakomity gitarzysta. Dorastał w czasach, kiedy musiało się zawsze śpiewać we właściwej tonacji i naprawdę uczciwie grać. Wtedy przecież wszystkie rekordy cięło się na żywca. Żadnej lipy.
Gdy BB zmarł, byłem na scenie w Seattle. Zostawiłem mój telefon podłączony do ładowarki i zrozumiałem, że coś musiało się stać, gdy zobaczyłem że mam trzydzieści nie odebranych połączeń i ze sto SMS-ów. Potem usłyszałem to w wiadomościach. Walnęło mnie strasznie. Zrozumiałem, że już nigdy nie usłyszę jak Walter King zapowiada - panie i panowie, król bluesa BB King. To na prawdę koniec epoki.
Joe Bonamassa
W 1920 roku w Stanach pojawił się krążek z bluesem Mamie Smith "Crazy Blues". Od tego momentu zaczyna się burzliwa fonograficzna i nie tylko fonograficzna kariera Bluesa. W ciągu niecałego roku od ukazania się "Crazy Blues" pojawiło się na płytach 450 tytułów bluesowych, co na owe czasy było prawdziwą potęgą. Ciekawa jest cała socjologiczna, a też biznesowa "otoczka" zjawiska. W latach 20/30 rasizm w Stanach był zjawiskiem powszechnym. Czarni traktowani byli fatalnie nawet w tych teoretycznie najbardziej tolerancyjnych stanach. Ale to biali głównie kupowali płyty z bluesem {czarni go grali} i też to biali robili majątki na bluesowym biznesie.
"Orange Dude Blues" - John Sebastian Annie Raines harp duet.
To piękne granie znajdziecie na tym albumie.
Było tylko czterech wielkich, kreatywnych mistrzów harmonijki: John Lee "Sonny Boy" Williamson, Little Walter, Rice "Sonny Boy II" Miller i Big Walter Horton. To oni są twórcami współczesnego brzmienia bluesowej harmonijki. Trzej pierwsi cieszyli się za życia wielkim uznaniem. Byli wielokrotnie nagradzani za swoją twórczość i pozostawili po sobie wiele nagrań z wieloma prowadzonymi przez siebie zespołami. Big Walter Horton cieszył się wielkim uznaniem muzyków, jednak nie był zbyt popularny. Za życia nigdy nie stał się gwiazdą na miarę Rice'a Millera. Być może dlatego, że ten nieśmiały i niezwykle introwertyczny człowiek, nie był tak przebojowy, by zawrzeć poważną umowę z którymś z wielkich studiów nagrań. Przyczyną też mogło być to, iż jego harmonijka jest tak delikatna, iż potrzebuje sporego zaangażowania od słuchacza by zachwycić.
Walter Horton urodził się w Mississippi, jednak już w dzieciństwie wywędrował z rodziną do Memphis. Jako nastolatek zaczał grać w Memphis Band. Wyjeżdżał w okazjonalne trasy z Big Joe Williamsem i regularnie grał w Handy Park z Johnnym Shinesem, Floydem Jonesem i Eddiem Taylorem. Wszyscy ci znakomici muzycy, pozostali przyjaciółmi Hortona na długie lata i później, w Chicago, byli z nim stale w bliskim kontakcie. Johnny Shines i Eddie Taylor często wspominają czasy Memphis. Taylor opowiada, iż grywali z Hortonem dla grubych ryb, np. dla Crumpa (słynny burmistrz Memphis). Johnny Shines wspomina, jak starszy od nich Rice Miller (Sonny Boy II) przychodził do Hortona po nauki harmonijkowe. W latach czterdziestych większość bluesmanów (w tym wszyscy przyjaciele Hortona) wyemigrowali do Chicago. Big Walter znowu stał się samotnikiem. Pozostał w domu. Porzucił muzykę, by pracować jako sprzedawca lodów a poźniej kucharz. Jednak poważne problemy ze zdrowiem nie pozwoliły mu na pracę w tym zawodzie. Na początku lat 50-siątych powrócił do bluesa. Nagrał wtedy znakomite albumy dla dwóch wytwórni, The Sun i RPM, z gitarzystą Jimmym DeBerry. W 1953 roku po Hortona przyjechał Eddie Taylor. Big Walter wyjechał z przyjacielem i od tego czasu Południowe Chicago stało się jego domem na zawsze. Wkrótce zastąpił Juniora Wellsa w kapeli Muddy'ego Wattersa, ale grał z tym bandem niecały rok, a na płyty trafiło z tego okresu zaledwie kilka kawałków. Później grał w lokalnych barach Południowego Chicago lub pracował jako sideman dla wytwórni Cobra, Chess i States. W ciągu ostatnich kilku lat, Horton jeździł w trasy z Willi Dixon's Blues All Stars. Rzadko się wtedy pokazywał w pubach i klubach Południowego Chicago. Jeśli czasem tam wpadł, to tylko po to by zagrać w jamach, tworząc rewelacyjny harmonijkowy duet z przyjacielem, Carrey Bellem. Carrey Bell był protegowanym i przyjacielem Hortona od dwunastu lat. Wielu gości chicagowskich barów uważało ich za ojca i syna.
Walter Horton był bardzo delikatnym, nieśmiałym człowiekiem. Bardzo lubił gdy nazywano go grandpa (dziadek). Mimo bardzo poważnych problemów ze zdrowiem, grał do końca z mistrzowską klasą. Zmarł 8 grudnia 1981 roku.
"Walter chyba nigdy nie musiał uczyć się grać na harmonijce. On się z tym urodził" Johnny Shines.
"Nigdy nie spotkałem lepszego od Hortona harmonijkarza" Willi Dixon.
Z.L.
Walter Horton
W 1973 roku Big Walter Horton nagrał dla Alligatora świetny album. Moim zdaniem najciekawszy album w karierze tego znakomitego artysty. Po raz pierwszy Horton mógł sam wybrać wszystkich muzyków oraz zadecydować o tym jakie utwory znajdą się na płycie. Jest to więc album w pełni autorski.
Big Walter Horton - harmonijka, wokal Carey Bell - harmonijka, bas w trzech kawałkach (1,2,6) Eddie Taylor - gitara Joe Harper - bas (stały basista Bella) Frank Swan - Drums (perkusista Dixona)
Bardzo ciekawe i niezwykłe płyty. No i kawał Historii.
Chris Barber i Sister Rosetta Tharpe
Chris Barber. Puzonista, saksofonista i basista. Muzyk jazzowy. Szef wyśmienitego jazzbandu grającego jazz tradycyjny, chętnie łączącego dixi z bluesem. Barber, przyjaciel Harolda Pendletona, był w wielkim stopniu odpowiedzialny za to, kto i jaką muzykę grał w Marquee Club. To on był pomysłodawcą środowych i piątkowych nocy z Alexisem Kornerem i jego przyjaciółmi. Barber rozpoczął karierę muzyczną w 1949 roku. W latach 50-tych i 60-tych, już jako uznany muzyk, zapraszał do Europy amerykańskich bluesmanów. Kilku z nich poznał w czasach wojny, gdy stacjonowali w Wielkiej Brytanii. Muzyka na płytach to faktycznie zagubione i odnalezione dźwięki. Barber, po trzydziestu latach odnalazł taśmy, co do których miał przekonanie, że przepadły bezpowrotnie. Odnalazły się w bagażniku stareńkiego, amerykańskiego samochodu. Barber od wielu lat nim nie jeździł. Garażował go starannie z powodów sentymentalnych. Dzięki temu mamy trzy arcyciekawe płyty. A warto je znać. No bo gdzie usłyszycie Hoochie Coochie Man Muddy'ego Watersa z jazzowym wstępem? Albo harmonijke Sonnyego Boya z towarzyszeniem dixilandu?
Płyta pierwsza to Sister Rosetta Tharpe z Chris Barber Band. W dwóch bluesach towarzyszy Rosetcie znakomita irlandzka wokalistka Ottilie Patterson. No i ciekawostka. Czy wiecie, że wielkim fanem Rosetty Tharpe był Jimi Hendrix? To nagrania z grudnia 1957 roku. Oraz Sonny Terry & Brownie McGhee. Tutaj band Barbera towarzyszy w dwóch nagraniach, a pani Patterson w jednym. Nagrania pochodzą z grudnia 1958 roku. Na płycie 23 utwory.
Płyta druga. Sonny Terry & Brownie McGhee + Barber Band + Ottilie Patterson [Boogie on the blues McGhee solo] Nagrania z 1958 roku. Muddy Waters, Otis Spann i Barber Band. Otis Spann powiedział, że był zgnębiony "chłodnym" przyjęciem swojej sztuki w Chicago i Barber przekonał go by nie rezygnował z grania. Rok 1958. Champion Jack Dupree nagrania z grudnia 1959 roku. Oraz Chris Barber przedstawia Louisa Jordana. Rok 1962. Też 23 "kawałki".
Płyta trzecia. Sonny Boy Williamson & Chris Barber Band. Maj 1964. Jimmi Witherspoon & Barber Band Sierpien 1964. Howlin' Wolf, Hubert Sumlin & Chris Barber Band. Listopad 1964 i dodane do płyty nagrania Jimmiego Witherspoona z bandem Barbera z Holandii z 1980 roku. 29 utworów na płycie.
Z.L.
Dla mnie świetne. Album nagrany przez Eddiego Bo (Edwin Joseph Bocage) z bandem Chrisa Barbera, w kwietniu 1991 roku w Sea-Saint Studio, w Nowym Orleanie.
Eddie Bo - fortepian, wokal Chris Barber - puzon Red Morgan - saksofon alt Wayne Bennet - gitara Charles "Chuck" Moore - gitara basowa Walter Payton - tuba, kontrabas Russel Batiste Jr.- perkusja
Booker T. Laury, pianista, rówieśnik i przyjaciel Memphis Slima. Olbrzymi mężczyzna z wielką okrągłą głową i diamentem w prawym uchu. B.B King mówił o nim "wyglądał jak potwór, ale był doskonałym pianistą. Nie chciał ze mną grać. Powiedział, że chce robić swoją muzykę, nie moją". Nie był "grzecznym chłopcem". Lubiał objeżdżać w swoim ogromnym błękitnym cadillacu knajpy i domy publiczne Memphis. W takich też miejscach grywał. I niejedną awanturę wywołał. Memphis Slim powiedział o nim "jak się słucha jego gry, to trudno uwierzyć, że ma tylko cztery palce u lewej ręki. Ludzie, ale ten facet prawą łapą obejmuje dziesięć klawiszy! Nieprawdopodobne, ale nie raz widziałem". Kariera Laury'ego w USA nie układała się. Wyjechał do Europy. Opowiada: w Europie często musiałem supportować zespołom rockowym. Dla mnie, jak tak ich słuchałem, to był jakiś inny, zupełnie nowy gatunek muzyki. Kiedyś usiadłem i napisałem piosenkę o tym, że lubię rocka, bo w ogóle lubię muzykę, ale nie znalazłem w nim bluesa. Ma tytuł "Nothing but the blues". Booker T. Laury ma bardzo charakterystyczny styl gry. Mówił, że nie miał żadnych wzorców. Nikogo nigdy nie naśladował. Bardzo trudno zdobyć jego płyty. Myślę, że warto, bo bardzo to interesujący muzyk. Ja mam tylko jedną. Drugą słyszałem u jednego z londyńskich bluesmanów.
Z.L.
Lazy Lester [Leslie Johnson] urodzony w 1933 roku. Jeden z ostatnich ze "starej gwardii" który jeszcze tak niedawno był z nami, choć od lat nie był już czynnym muzykiem. A miałby o czym opowiadać bo grał z całą bluesową elitą. Karierę muzyczną zaczął jako harmonijkarz Lightnina Slima Był czynnym muzykiem od 1950 do 2001 choć na skutek mocnego zniechęcenia do środowiska muzycznego zaliczyl sporą przerwę w oficjalnym graniu.
Lazy Lester - I'm A Man
Lazy Lester zmarł 22 sierpnia 2018 roku.
Wyśmienity cykl filmów "The Blues" wyprodukowany pod dowództwem Martina Scorsese.
Polska edycja. Tu dodatkową niewątpliwie zaletą, są dołączone do filmów książeczki autorstwa naszych rodzimych speców od bluesa.
Jest też bardzo dobra książka. 280 stron ciekawych esejów o bluesie i jego bohaterach, napisanych przez wielkich znawców tak bliskiego mi tematu. Dużo interesujących fotografii.
Martin Scorsese presents The Blues (trailer)
Tutaj "tylko" dwóch mistrzów. John Lee Hooker i Charlie Musselwhite.
Płyta.
Tylko 10-ty (ostatni) utwór na płycie jest w duecie z Johnem Lee Hookerem. Niemniej cały album godny jest polecenia.
Charlie Musselwhite, Signature ( Full Album )
Continental Drifter. Znakomity album z 1999 roku. Jedna z najciekawszych płyt Charliego. Musselwhite gra tu świetnie. W wywiadzie dotyczącym tego albumu powiedział, że trochę tu poeksperymentował w muzycznej materii. Płytę można by podzielić na trzy, wyraźnie różne części. Charlie ze swoim bandem. Charlie solo w delciarsko brzmiących kawałkach i Charlie ze swoim kubańskim przyjacielem Eliadesem Ochoa i jego zespołem Cuarteto Patria. Wokal Musselwhita. Cóż....W kilku recenzjach tego albumu natrafiłem na wyrazy zachwytu nad jego stroną muzyczną i wątpliwości co do wokalu Charliego. Ja jego wokal lubię i nigdy mnie nie raził. Sam mister Musselwhite mówi, iż nie był, nie jest i nigdy nie będzie dobrym wokalistą. Moim zdaniem, nieco przesadna to skromność. Nie jest to pewnie mistrzostwo świata, uważam jednak, iż talentem wokalnym przewyższa większość współczesnych śpiewających harpiarzy.
Charlie Musselwhite - Please Remember Me
Charlie Musselwhite - Little star
Charlie Musselwhite - Sabroso
Europen Blues Challenge 2017 wygrała brytyjska grupa Kaz Hawkins Band.
Kaz Hawkins
Kaz Hawkins urodziła się w Północnej Irlandii, w Belfaście. Ta znakomita wokalistka, jest często porównywana przez muzycznych dziennikarzy z Ettą James. Po dwudziestu latach wędrówek po różnych gatunkach muzyki, odnalazła wreszcie swoje miejsce w bluesie i jak mówi, przy nim pozostanie. Jej debiutancki, nagrany w 2014 roku, album "Get Ready" cieszył się sporym uznaniem tak publiczności, jak i krytyków. W Blues Matters Magazine płycie przyznano tytuł najlepszego studyjnego albumu 2015 roku. Kaz otrzymała też prestiżowe nagrody, Barry Midleton Award i Pure M Award. Wydany w 2016 roku album "Feelin' Good" był wielkim sukcesem. W ilości sprzedanych płyt pobił w Wielkiej Brytanii płytę Joego Bonamassy. Jej zespół, Kaz Hawkins Band, reprezentował, w 2016 roku, Wielką Brytanię na festiwalu w Memphis. Kaz planuje trasę w USA i nagranie nowego albumu. Planuje też charytatywną akcję na rzecz walki z depresją (koncerty, część dochodów ze sprzedaży płyt). Nie będzie to jej pierwsza akcja charytatywna. Kaz Hawkins prowadzi też zajęcia dla studentów w Boston Universyty. Ich tematyką jest zastosowanie muzyki w walce z traumą.
Kaz Hawkins - Shake - Live at The Convent Club - 2016
Kawałek z debiutanckiej płyty z 2014 roku
Kaz Hawkins- Drink With The Devil 2014
Wilko Johnson. Legenda brytyjskiego bluesa. Muzyk znakomitej kapeli Dr.Feelgood, nadal obecny na bluesowej scenie, przedstawia swoje bluesowe wzorce.
"Kiedy byłem młodziakiem, uczącym się na początku lat 60-siątych grać na gitarze, po raz pierwszy usłyszałem wspaniałe dźwięki na nagraniach Chess. Tą niezwykłą muzykę graną przez całą galaktykę fenomenalnych muzyków. Zrozumiałem, że zawsze będę starał się pogłębiać moją wiedzę o tej pięknej muzyce. Teraz, gdy jestem już stary, mogę potwierdzić że kopniak, którego dostałem słuchając wtedy tej muzyki, działa z taką samą mocą po ponad pięćdziesięciu latach. Przedstawiam wam małą kolekcję moich faworytów z muzyki nagranej przez wytwórnię Chess."
Wilko Johnson
Muddy Waters - I Can't Be Satisfied
Muddy Waters - Country Boy live at the Checkerboard Lounge, Chicago 1981
Harmonijka - George "Mojo" Buford
1. Introduction - Muddy Waters 2. You Don't Have To Go - Muddy Waters 3. Baby Please Don't Go 4. Hoochie Coochie Man 5. Long Distance Call 6. Mannish Boy 7. Got My Mojo Workin' 8. Next Time You See Me 9. One Eyed Woman 10. Clouds In My Heart 11. Champagne And Reefer
Muddy Waters & The Rolling Stones - Baby Please Don't Go - Live At Checkerboard Lounge
Muddy Waters & The Rolling Stones - Mannish Boy - Live At Checkerboard Lounge
Muddy!!!
Dwie bardzo interesujące płyty Muddy'ego na jednym krążku. Pierwsza to kompozycje "Big Billa" Broonzy. Druga to Muddy Waters akustycznie. Warto mieć tą pozycję. Ja wielką sympatią darzę "Folk Singer".
Muddy Waters - Feel Like Going Home [Folk Singer]
Płyta nagrana w wytwórni Stax w 1967 roku. Albert King z house bandem Staxa czyli Booker T and the MGs w składzie: Steve Cropper -gitara, Booker T. Jones i Isaac Hayes - fortepiany, Donald "Duck" Dunn - gitara basowa, Al Jackson - perkusja, oraz The Memphis Horns: Wayne Jackson - trąbka, Andrew Lowe - saksofon tenorowy i Joe Arnold - saksofon alt.
Albert King - Born Under A Bad
Olympic Studio, czerwiec 1971 rok. Alexis Korner, BB King [tyłem] Trzecia, niewidoczna tu postać [za mikrofonem po prawej stronie zdjęcia] to Steve Marriott.
Zdjęcie zrobione w czasie nagrywania "Alexis Boogie" na płytę BB King in London. Wygląda to tak, jakby fotograf starał się by Steve był niewidoczny. Steve jest też jedynym wykonawcą, którego nazwiska na płycie nie wymieniono. "Alexis Boogie", kompozycja Kornera, to pierwszy kawałek jaki BB King nagrał akustycznie. BB był wtedy w Londynie tylko sześć dni i płytę nagrano bardzo sprawnie i szybko. Oprócz Kornera i Marriotta zagrali z Kingiem: Ringo Starr, Ian Steward, Peter Green, Stevie Winwood, Jim Keltner i Gary Wright, Jim Price Bobby Keys, Klaus Voorman, Duster Bennet, Greg Ridley, Jerry Shirley, Paul Butler Dr. Ragovoy..... Łącznie dwudziestu ośmiu muzyków w różnych konfiguracjach. Całkiem spora orkiestra.
To tutaj, w londyńskim Marquee Club, dzięki takim ludziom jak Chris Barber czy Alexis Korner narodziło się to, co nazywamy brytyjską falą bluesa. Klub zawsze bluesem rozbrzmiewał i zawsze można tam było posłuchać kapitalnej muzyki.
Alexis Korner. Człowiek, o którym cała elita bluesowych i rokowych muzyków mówiła: "to on nas stworzył" sam o sobie powiedział:
"Jestem przekonany, że jedną z najważniejszych przyczyn, dla których tak wielu muzyków grało w moim zespole, był fakt, że nie mieli innego wyboru. Nie było wówczas innego rhytm and bluesowego zespołu, który grałby regularnie dwa razy w tygodniu, dla ponad tysiąca słuchaczy."
[tłumaczenie Zdzisław Pająk]
Może parę słów o muzykach, którzy z Kornerem grywali i z którymi on grywał i nagrywał płyty. Już w 1954 roku na rynku brytyjskim ukazała sie płyta zespołu Ken Colyer's Skiffle Group. Tą płytę grupa nagrała w składzie: Ken Colyer - wokal i gitara akustyczna, Alexis Korner - gitara akustyczna i mandolina, Mickey Ashman - bas i brat lidera - Bill Colyer grający na tarze. "Midnight Special" - z tej płyty, gdzie Korner gra na mandolinie, stał się w Anglii bardzo popularnym przebojem. Prawdopodobnie po raz pierwszy tego typu utwór zaistniał tak powszechnie. W latach 1954-55 nagrał jeszcze Korner trzy płyty z tą formacją. Zespół zmienił basistę (Dick Smith) i wzbogacił skład o grającego na banjo Johna Bastable (kapitalne banjo). Pierwszą płytą, gdzie Korner zagrał ze swoim późniejszym wieloletnim przyjacielem jest krążek kapeli "Beryl Brydens Back Room Skiffle". Płyta, nie bez powodu, miała tytuł " Kansas City Blues". Tutaj po raz pierwszy Korner zaśpiewał na płycie. Co prawda pomocniczo, ale zawsze to wokal. Z tym zespołem Cyril poza harmonijką grał też sporo na gitarze, czego w późniejszych kapelach raczej unikał. Płytę wydano w 1956 roku. Z tą grupą Alexis nagrał jeszcze jedną płytę w 1957. Na tej płycie Alexis już poważnie zaśpiewał. Obie płyty miały zdecydowanie bluesowe brzmienie. Tutaj spotkał Alexis Davea Stevensa, późniejszego świetnego pianistę Blues Incorporated. Grał już z nim w 1951 roku w zespole Early Dicky Hawden Band. Nagrał Alexis później (jeszcze w 1957) dwie płyty ze swoją już kapelą - Alexis Korner Skiffle Group. Na drugiej z nich (czerwiec 1957) po raz pierwszy Alexis nagrał "Easy Rider". Po drodze nagrał jeszcze płytkę z Allanem Lomaxem, a potem zaczęła się epoka znakomitej formacji Alexis Korner Blues Incorporated. Ten zespół był prawdziwą wylęgarnią talentów. Grali z nim mn. Jack Bruce, Ginger Baker, Graham Bond, Spike Hartley i wielu innych
Bywało, że na scenę wchodziło nawet kilkunastu muzyków. Kilka bluesowych sław, z którymi Alexis dokonał nagrań, które trafiły na płyty:
Rambling Jack Elliott, Champion Jack Dupree, Memphis Slim, Little Brother Montgomery, Roosevelt Skyes, BB King, Jimmy Cotton, Curtis Jones, Jimi Hendrix { kapitalny Hoochie Coochie Man}. Cuby and The Blizzards - ta płyta dostępna była tylko w Holandii. Alexis gra tu na gitarze elektrycznej i śpiewa (fajny harmonijkarz Harry Muske grał wtedy z nimi).
Anthea Joseph, która organizowała pierwszą wizytę Boba Dylana w UK, w grudniu 1962, była blisko zaprzyjaźniona z Alexisem. Zainicjowała spotkania Boba z Kornerem. Tak wspomina to zdarzenie: "Alexis i Bob przyszli do mojego domu. To było fascynujące. Alexis był bluesmanem, Bob był quasi-bluesmanem. Woody Guthrie był w połowie drogi między nimi. Obydwaj kochali jego muzykę i stał się głównym tematem ich rozmowy. Usiedli na podłodze, kazali podać sobie drinki, kawę i jakąś przekąskę, potem, zajęci sobą ignorowali mnie zupełnie, siedząc nos w nos i zażarcie dyskutując. Bob był nieco introwertyczny, ale Alexis zawsze był świetnym rozmówcą i miał wielki talent do wciągania ludzi w rozmowę. Tematem była tylko muzyka, ale rozmowa płynęła swobodnie i była bardzo interesująca, choć często przerywana pełnymi emocji pytaniami - Słyszałeś ten riff? - Znasz ten song? ".
Z.L.
Blues Incorporated. Alexis siedzi z gitarą. Na kontrabasie Jack Bruce [wkrótce The Cream], śpiewa Mick Jagger. Na perkusji niewidoczny tutaj Charlie Watts. Charlie, wówczas elegancki i zdystansowany londyński moods, niezbyt przychylnie nastawiony był do grania w Rolling Stones. Korner go przekonał.
Bardzo rzadki widok. Co prawda Alexis wcześniej grał na fortepianie jak na gitarze [matka wszak dawała mu lekcje już w dzieciństwie] jednak spotkać go publicznie przy fortepianie było bardzo trudno.
Ciekawe jest pochodzenie Alexisa Kornera. Ojciec, Emil Korner był Austriackim Żydem. Matka Sappho Aperguis była w połowie Greczynką w połowie Turczynką. Sam Alexis urodził się w Paryżu, lecz w dzieciństwie mieszkał również w Szwajcarii i Algierze. Jednak jako ojczyznę wybrał Anglię. W jego rodzinie panowie zajmowali się handlem i finansami lub dyplomacją [ojciec] a panie dziećmi i domem. Oczywiście, jak często w rodzinach żydowskich amatorsko muzykowano, jednak i profesjonalnych muzyków miał Alexis w rodzinie. Brat ojca, Herman, był świetnym i bardzo popularnym w Paryżu skrzypkiem, a pochodząca z Gruzji, babka [od strony ojca] Nina Popich była znakomitą i wykształconą w konserwatorium pianistką. Matka Alexisa grała nieźle na fortepianie. Emil kochał muzykę i wraz z żoną był częstym bywalcem koncertów w słynnych koncertowych salach Europy.
Pięcioletni Alexis Andrew Nicholas Korner z matką
Album bardzo godny uwagi.
Disc: 1 1. Pinetop's Blues 2. Blue This Evening 3. Caught the Old Coon at Last 4. We're Just Two of the Same Kind 5. Don't Think You're Smart 6. I'm Going to Kansas City 7. Got a Little Old Mama 8. Rock Me Baby 9. In the Evening 10. Memphis Slim, U.S.A. 11. Chicago Boogie 12. Sad and Lonesome 13. Memphis Woman 14. Bertha Mae 15. Ain't Nobody's Business 16. I Love You More and More 17. Frisco Bay Blues 18. Slow and Easy 19. I Believe I'll Settle Down/Darling I Miss You/Roll'n Tumble
Disc: 2 1. Help Me Some 2. Ain't Nobody's Business 3. Fattening Frogs for Snakes 4. Messin' Around 5. I Feel So Good 6. Worried Life Blues 7. Everyday 8. Angel Child 9. One More Time 10. Blues in London - Parts 1 & 2 11. Messin' Around (Take 4) 12. I Feel So Good (Take 2) 13. Ain't Nobody's Business (Take 1) 14. Everyday (Take 1) 15. Fattening Frogs for Snakes (Take 1)
Oryginalna winylowa płyta, nagrana przez wytwórnię Black Lion Records, miała tytuł "Blue this evening". W całości nagrana była na jednej sesji, w ciągu jednego dnia (!) 14 lipca 1960 roku i to jest zawartość CD1, wzbogaconego jednak o trzy utwory, które na "Blue this evening" nie trafiły. CD2 jest bonusem. To materiał, którego na winylowej edycji nie było. Został nagrany również w jeden dzień, 27 lipca 1960 roku. Niezwykły album. Słychać jak świetnie bawią się muzycy i ile luzu jest w tym graniu. Przy tym wszystko zagrane jest bezbłędnie i z wielkim kunsztem. Aż trudno uwierzyć, że to praca w jednej sesji nagraniowej.
Pierwszy, legendarny już album Canned Heat. Ukazał się w lipcu 1967 roku. Skład jeszcze ze "Ślepą sową" Wilsonem, "Niedźwiedziem" Hitem i Frankiem Cookiem na perkusji.
Na czarnej płycie wyglądało to tak:
Strona A "Rollin' and Tumblin'" (Muddy Waters, Hambone Willie Newbern) – 3:11 "Bullfrog Blues" (Traditional) – 2:20 "Evil Is Going On" (Willie Dixon) – 2:24 "Goin' Down Slow" (James Oden) – 3:48 "Catfish Blues" (Robert Petway) – 6:48
Strona B "Dust My Broom" (Robert Johnson, Elmore James) – 3:18 "Help Me" (Sonny Boy Williamson II) – 3:12 "Big Road Blues" (Tommy Johnson) – 3:15 "The Story of My Life" (Guitar Slim) – 3:43 "The Road Song" (Floyd Jones) – 3:16 "Rich Woman" (Dorothy LaBostrie, McKinley Millet) – 3:04
Canned Heat - Canned Heat - Rollin' And Tumblin'
Canned Heat - Canned Heat - Going Down Slow
Taj Mahal [Henry Saint Clair Fredericks] jeden z najciekawszych współczesnych bluesmanów. Bardzo lubię jego muzykę i cieszy mnie prawie każda jego płyta. A to jedna z najbardziej ulubionych. Płyta nagrana w Niemczech, w czasie Europejskiego turnee Mahala w 1993 roku.
Mój ulubiony album Taja. Akustyczne koncertowe granie i tylko dwóch muzyków. Taj Mahal - wokal, gitara, fortepian i banjo, oraz Howard Johnson na tubie i w jednym kawałku flecie penny whistle.
Taj Mahal - Stagger Lee
Taj Mahal - Blues With a Feeling
Piętnastego i szesnastego listopada, 1962 roku w paryskim klubie Trois Maileetz zagral band "Memphis Slim Trio" czyli: Memphis Slim - fortepian, wokal, Willi Dixon - kontrabas, wokal i Philippe Combelle - perkusja. Koncerty były rekordowane i dzięki temu możemy ich posłuchać na płycie.
To album live. Z zapowiedziami, oklaskami. Można poczuć atmosferę koncertu. Kapeli w takim składzie na pewno nie trzeba specjalnie polecać. "Jaki jest koń, każdy widzi" W tym wypadku raczej słyszy...
Na płycie:
Oczywiście Peter Chatman to Memphis Slim. No i równie oczywiście, Broonzy nie Broozy.
Memphis Slim. Paryż 1962 rok.
Kapitalna autobiografia Big Billa Broonzy. Opowiedziana z werwą i poczuciem humoru. Bardzo przypomina styl opowieści Marka Twaina. Świetnie się czyta. Big Bill bardzo interesująco opowiada też o innych bluesmanach. Między innymi są w tych opowieściach obecni: Sleepy John Estes, Lonnie Johnson, Sonny Boy Williamson, Memphis Slim; Memphis Minnie, Washboard Sam.
Znakomity duet Sonny Terry & Brownie McGhee, jest bez wątpienia znany wam wszystkim. Na pewno też znacie i chętnie słuchacie ich płyt. Być może jednak mniej są znane ich dokonania w innych muzycznych konfiguracjach, a obaj panowie grali i nagrywali zarówno solo, jak i z innymi muzykami. Brownie McGhee nagrywał ze swoim starszym bratem Sitcksem. Ze Sticksem (Granvillem Henrym McGhee) nagrywał równiez Sonny Terry. W latach trzydziestych Sonny Terry nagrał trzy płyty z Blind Boy Fullerem (ostatnia ukazała się na początku 1940 roku). W 1944 w Nowojorskim studio Sonny'emu na gitarze towarzyszył bard bitników, Woody Guthrie.
Ten cztero dyskowy album pokazuje głównie ich ponad dwudziestoletnią współpracę, jednak są tu też nagrania solowe jak i z innymi muzykami, np. z Big Billem Broonzym czy Washboard Slimem.
Jedna z moich ukochanych płyt pełnych bluesa.
James Cotton - wokal, harmonijka Joe Louis Walker - gitara Charlie Haden - kontrabas (ten świetny jazzowy kontrabasista okazał się równie dobrym bluesmanem) Dave Maxwell - fortepian. Znakomici muzycy. Znakomita muzyka.
James Cotton "Blues in my sleep"
Harmonica Shah [Thaddeus Hall] harmonijkarz z Kalifornii. Kiedyś zrewolucjonizował metody grania na harpie. Oczywiącie było to pół wieku temu i dzisiaj nieco inaczej wygląda. Niemniej to Harmonica Shah "przetarł szlaki".
Harmonica Shah - Make Everything Alright
Dun Made My Getaway
Stevie Ray Vaughan with Lonnie Mack - Oreo Cookie Blues
Znajdziecie na tej płycie
Bardzo sympatyczna płyta.
The Blues Rolls On (feat. Warren Haynes & Kim Wilson)
Miałem wielkie szczęście poznać osobiście bluesmana, o którym bardzo pozytywnie i z uznaniem wypowiadali się amerykańscy spece od tego gatunku sztuki. A nie jest on nawet Anglikiem jeno Polakiem.
"Some day baby" Paweł Ostafil 2009
Coreena
Paweł Ostafil, Rawa Blues 1990
"Blues nie pozwala mi odpocząć"
Legendarny pianista, mistrz Henry Gray i harmonijkarz Bob Coritore współpracują od 1996 roku. Powyższy album to tylko niewielka próbka ich wspólnych dokonań. Pierwsza płyta (ma ich być więcej) zawiera czternaście utworów z dwunastu różnych sesji z dziewiętnastu lat wspólnego grania. Album wydano w czerwcu 2015 roku, a w styczniu 2015 Henry Gray świętowal 90-te urodziny (urodzony w 1925). Świętował oczywiście na scenie w towarzystwie bluesowej elity. Na powyższym albumie obu panom też towarzyszy wielu znakomitych bluesmanów. Henry Gray śpiewa tu w dziewięciu piosenkach, ale jego fortepian i harmonijka Corritore są sercem każdej z czternastu piosenek tego albumu. Nie ma żadnych informacji kiedy ukaże sie kolejny abum, choć od wydania Vol.1 minęło już sporo czasu.
Zawartość albumu:
Let's Get High
Blues Won't Let Me Take My Rest
I'm in Love Again
Ramblin' on My Mind
Worried Life Blues
They Raided the Joint
Ride with Your Daddy Tonight
Trouble Blues
I'm Gonna Miss You
That Ain't Right
Can't Afford to Do It
Boogie Woogie Ball
Honey Don't Let Me Go
She Don't Move Me No More
Świetny album. Lubię do niego wracać.
CD1 I'm A King Bee I Got Love If You Want It Wondering And Worryin' Strange Love You'll Be Sorry One Day One More Day Buzz Me Babe Late Last Night Blues Hang-Over What A Dream Don't Start Cryin' Now Rainin' In My Heart I Love The Life I'm Living Buzzin' I Need Money (Keep your Alibis) Little Queen Bee Still Rainin' In My Heart We're Two Of A Kind Sittin' Here Wondering What's Goin' On Baby Harpo's Blues Please, Don't Turn Me Down
CD2 Baby Scratch My Back I'm Gonna Miss You (Like The Devil) Shake Your Hips Midnight Blues I'm Your Bread Maker Baby Loving You (The Way I Do) Tip On In (part 1) Tip On In (part 2) I'm Gonna Keep What I've Got I've Got To Be With You Tonight Te-Ni-Nee-Ni-Nu Mailbox Blues Mohair Sam I Just Can't Leave You That's Why I Love You Just For You Folsom Prison Blues Mutual Friend I've Got My Finger On Your Trigger The Price Is Too High Rainin' In My Heart (overdubbed version) Jody Man
Slim Harpo - Sittin' Here Wondering - (Wondering Blues)
Slim Harpo - I Got Love if You Want It
James Moore czyli Slim Harpo, jest twórcą jednego z najsłynniejszych bluesów w historii gatunku.
Singiel nagrany przez wytwórnię Excello w 1957 roku.
Slim Harpo I'm a King Bee
I'm King Bee grało wielu wielkich bluesa. Między innymi Muddy Waters, Louisiana Red... Swoją popularność w Europie ten znakomity blues zawdzięcza The Rolling Stones.
Na amerykańskim "rynku" I'm King Bee, grały takie kapele jak The Doors czy Gratefull Dead.
Tu w roli głównej Pigpen.
Grateful Dead - I'm a King Bee
Wdzięczny Nieboszczyk nagrał tego bluesa na kilku albumach. Mnie najbardziej odpowiada na tym:
Kapitalne!!!
CD i DVD
1. "Prison Blues" Cootie Stark / Kenny Wayne Shepherd / Neal Pattman 2. "Potato Patch" Jerry "Boogie" McCain / Shepherd 3. "Honky Tonk" Buddy Flett / Shepherd 4. "The Thrill Is Gone" B.B. King / Shepherd 5. "Tina Marie" Bryan Lee / Shepherd 6. "Born in Louisiana" Clarence "Gatemouth" Brown / Shepherd 7. "Chapel Hill Boogie" John Dee Holeman / Shepherd 8. "Tears Came Rollin' Down" Henry Townsend / Shepherd 9. "Knoxville Rag" Etta Baker / Shepherd 10. "Big Daddy Boogie" Neal Pattman / Shepherd 11. "U-Haul" Cootie Stark / Shepherd 12. "Red Rooster" Henry Gray / Willie Dixon/ Shepherd 13. "Sittin' on Top of the World" Howlin' Wolf Band / Hubert Sumlin / Shepherd 14. "Spoonful" George "Wild Child" Butler / Willie Dixon/ Shepherd 15. "Grindin' Man" Muddy Waters Band / Pinetop Perkins / Shepherd
B. B. King with Kenny Wayne Shepherd - The Thrill Is Gone
Wydarzenie zostało sfilmowane i wydane w 2006 roku na DVD. Film dostał Grammy Award w kategorii najlepszy film muzyczny.
Cootie Stark / Kenny Wayne Shepherd / Neal Pattman : Prison Blues
Moim zdaniem to była najlepsza płyta bluesowa w 2009 roku, a może i jedna z najlepszych płyt bluesowych w ogóle. Piękne połączenie tradycji z współczesnością. Płyta świetnie zagrana i równie świetnie nagrana. Była "żelazną" kandydatką do nagrody "Grammy" i nie bardzo rozumiem dlaczego jej nie otrzymała, bo notowania miała bardzo wysokie "do końca". Dostała kilka innych prestiżowych nagród [także europejskich]. Wspaniale zagrali "Ostatni Muszkieterowie" chicagowskiego bluesa - Billy Boy Arnold, John Primer, Billy Branch i Lurrie Bell. Równie pięknie zagrali ich goście, między innymi Carlos Johnson, Mike Avery...
Chicago Blues: A Living History
Kontynuacja:
Siódmy, wydany w 2015 album Seasick Steve'a. Steve mówi, że to nareszcie to, co sobie wymarzył. Jest autorem wszystkich kawałków a także producentem płyty. Cała płyta została nagrana w pełniącym rolę salonu, frontowym pokoju jego małej farmy. Gra tu z nim jego wieloletni muzyczny partner i przyjaciel, perkusista Dan Magnusson, ale są też goście. W dwóch kawałkach usłyszymy slide Luthera Dickinsona z Missisippi All Stars, a w otwierającym płytę songu "Summertime Boy" zabrzmią skrzypce Georginy Leach i drumla Bena Millera. Steve "Przez cały czas nagrania siedzieliśmy sobie z Danem, popijali i radośnie grali. Jednak dokładnie wiedzieliśmy czego chcemy i osiągneliśmy to."
Seasick Steve - Sonic Soul Boogie
Lefty Dizz
Leworęczny gitarzysta z bardzo specyficznym, indywidualnym stylem gry. Styl ten był bardzo surowy i niezbyt zgodny z zasadami i regułami, gdyż był to jego własny styl. Grał w odwróconej pozycji, bez przekładania strun. Mówi o swoim graniu: "Praktycznie jestem samoukiem. Bardzo wiele wymysliłem i poukładałem sobie sam, choć i Hound Dogowi {Taylor} i J.B. {Lenoir} nie jedno zawdzięczam. Miałem zwyczaj dosiadać się do każdego kto akurat grał i grać z nim, jeśli mnie nie przepędzał."
Urodził się 1937 roku w Arkanzas. Gdy w połowie lat 60-siątych trafił do Chicago, był już tak interesującym muzykiem, iż zaprosił go do grania w swoim zespole sam Junior Wells. A tak o nim mówił tenże Junior Wells: "Dizz to świetny muzyk ale wielki z niego indywidualista. Ma bardzo cięty dowcip i jest wielce inteligentnym facetem." A tak. Pomiędzy graniami bluesa udało się Lefty'emu zrobić dyplom z ekonomii na renomowanej uczelni. W 1992 zdiagnozowano u niego raka przełyku. Po udanym leczeniu i zabiegach chemioterapii, wrocił natychmiast i wbrew zaleceniom lekarzy do grania i występów. Zmarl we wrzesniu w 1993 roku. Lefty jest jedną z najciekawszych postaci w naszym, wszak często niezwykłym, bluesowym świecie. Wielka indywidualność.
Szczególnie polecam:
.
Piękny koncertowy album
Disc: 1 1. Shake 'Em On Down 2. Fred's Worried Blues 3. Jesus Is On The Mainline 4. Mercy 5. When The Saints Go Marchin' In 6. Someday Baby 7. The Lovin' Blues 8. You Got To Move 9. White Lightnin' 10. Louise 11. Baby Please Don't Go
Disc: 2 1. Goin' To The River (Carry My Rocking Chair) 2. Shake 'Em On Down 3. 61 Highway 4. John Henry 5. My Babe 6. I'm Crazy 'Bout You Baby 7. Red Cross Store 8. Levee Camp Blues 9. Good Mornin' Little Schoolgirl 10. Don't Mistreat Nobody (Cause You Got A Few Dimes) 11. Get Right Church 12. Good Night (Spoken Outro)
Bardzo lubię też tą płytę. Sporo gitarowych "smaczków" tu znalazłem.
1. Good Morning Little Schoolgirl 2. Big Fat Mama 3. Train I Ride 4. Get Right Church 5. You Ain't Gonna Worry My Life Anymore 6. What's Wrong With Papa's Little Angel Child 7. Unknown Blues 8. Levee Camp Blues 9. Keep Your Lamp Trimmed And Burning 10. You Got To Move
Mississippi Fred McDowell - Steakbone Slide Guitar (1969) [Full Album]
Od czasu do czasu wynurzał się z bagien Delty by pograć sobie i z innymi. Miał znaczący wpływ na wielu muzyków grających tzw. Louisiana-blues. Grało z nim też paru ciekawych muzyków, np. harmonijkarz Sylvester Buckley.
Silas Hogan - I'm Goin' in the Valley
Duet znakomitych muzyków, współpracujących przez pięćdziesiąt lat. Panowie byli też wielkimi przyjaciółmi i przez te wszystkie lata, Hammie Nixon opiekował się niepełnosprawnym Estesem i był wobec niego zawsze lojalny.
Sleepy John Estes & Hammie Nixon - Corrine Corrina (Live 1976)
Rewelacyjny album. To nagrania, które sam Alan Lomax uznał za najbardziej ekscytujące i reprezentatywne w swojej 50-cio letniej pracy dokumentacyjnej, a wiele z nich nigdy nie trafiło na żadną płytę. Jak napisał Martin Scorsese, to perły zarówno bluesa wiejskiego, miejskiego jak i tego zza więziennych krat. Pakiet zawiera dwa CD i czterdziesto stronicową, ilustrowaną, książkę. Przeczytacie w niej ciekawy wstęp Martina Scorsese i znakomity esej profesora Johna Cowleya.
Disc: 1 1. Goin' Down The River - Mississippi Fred McDowell 2. Rolled And Tumbled - Rosalie Hill 3. Cherry Ball Blues - Jack Owens 4. Dust My Broom - Howlin' Wolf 5. Boogie Children - Joe Lee 6. Stagolee - Lucious Curtis 7. Stop All The Buses - Cecil Augusta 8. Worried Life Blues - David 'Honeyboy' Edwards 9. The Pony Blues - Son House 10. Tangle Eye Blues - Walter 'Tangle Eye' Jackson 11. Trouble So Hard - Vera Ward Hall 12. Worried Blues - Sonny Terry 13. Beggin' The Blues - Bessie Jones 14. John Henry - Gabriel Brown 15. Country Blues - Dock Boggs 16. Cherry Ball Blues - Skip James 17. I Hate A Man Like You - Jelly Roll Morton 18. Roll 'Em - Pete Johnson 19. Kokomo - The Memphis Jug Band 20. Life Is Like That - Big Bill Broonzy
Disc: 2 1. I Could Hear My Name A Ringin' - Big Bill Broonzy 2. Dimples In Your Jaws - Joe Lee 3. Catfish Blues - Jack Owens 4. Kill-It-Kid Rag - Blind Willie McTell 5. You're Gonna Need My Help - Elinor Boyer 6. The Army Blues - David 'Honeyboy' Edwards 7. Blues De La Prison - Canray Fontenot 8. I Been Drinnkin' - Vera Ward Hall 9. I Been A Bad, Bad Girl - Ozella Jones 10. I Be's Troubled - Muddy Waters 11. Boogie Instrumental - R.L. Burnside 12. Blind Lemon Blues - Lead Belly 13. Sweet Patootie Blues - Albert Ammons 14. The Last Time - Sam Chatmon 15. Shorty George - Smith Casey 16. Desert Blues - Hattie Ellis 17. Joe Turner - Hobart Smith 18. Joe Turner - Miles - Hattie Ellis 19. Joe Turner - Big Bill Broonzy 20. See That My Gracve Is Kept Clean - Hobart Smith 21. How Long Blues - Sonny Terry
Kokomo by The Memphis Jug Band
Big Bill Broonzy - Joe Turner Blues
Ciekawa płyta. Nagrania uzyskane przez Allana Lomaxa w więzieniach stanowych Mississippi i Louisiany w latach 40-tych. 70 minut bardzo surowego i naturalnego więziennego bluesa. Wadą płyty jest brak jakichkolwiek informacji o wykonawcach, muzyce i miejscach.
Negro Prison Blues and Songs
Wspólne dzieło Johna Cowleya i Paula Olivera. Książka w czternastu rozdziałach omawia historię bluesa, od jego początków po czasy obecne. Każdy rozdział kończy omówienie dziesięciu płyt (na ogół dostępnych na CD), które są reprezentatywne dla omawianego okresu i stylu. Oprócz 140 omówionych albumów, na końcu znajdziecie też jeszcze tytuły 560 bluesowych albumów godnych wysłuchania.
Współautor "Recorded Blues" brytyjski architekt Paul Oliver to wielki znawca i światowy autorytet w dziedzinie bluesa. Napisał i wydał dziesięć publikacji o bluesie. Bardzo cenię jego znakomitą "Historię bluesa". Mister Oliver ma też niezwykłą kolekcję "bluesonaliów". Wielka ilość unikalnych fotografii i innych materiałów. Oczywiście też imponujący zbiór nagrań. W 2017 roku Paul Oliver skończył 90 lat. Ostatnią bluesową publikację wydał w 2009 roku. Od wielu lat współpracuje z European Blues Association. Wielkim skarbem w mojej bluesowej kolekcji jest cztero-dyskowy album nagrań wybranych z kolekcji doktora Olivera.
Disc: 1 1. Falling Rain Blues: Lonnie Johnson 2. Jinx Blues: Ora Brown 3. Dark Night Blues: Blind Willie Mctell 4. Pony Blues: Charley Patton 5. Milk Cow Blues: Kokomo Arnold 6. Labor Blues: Tom Dickson 7. Shake `Em On Down: Bukka White 8. Lonesome Home Blues: Tommy Johnson 9. No Place To Go: Walter Davis 10. Cotton Seed Blues: Roosevelt Sykes 11. Dry Spell Blues - Part 1: Son House 12. Steamboat Man Blues: Clara Smith 13. Gravel Camp Blues: Lewis Black 14. Blue Monday Blues: Ida Cox 15. Rock And Gravel Blues: Peg Leg Howell 16. The Right String - But The Wrong Yo Yo: Speckled Red 17. Make That Gravel Fly: Hattie Snow 18. Rock Island Blues: Lewis Black 19. Crazy Blues: Mamie Smith 20. Snatch It Back Blues: Buddy Boy Hawkins 21. John Henry: Henry Thomas 22. Cannon-Ball Blues: Furry Lewis 23. Friendless City Blues: Joshua White 24. Stocking Feet Blues: Blind Lemon Jefferson 25. Stranger's Blues: Sippie Wallace 26. Wintertime Blues: Bill Gaither
Disc: 2 1. Gonna Ramble Blues: Sara Martin 2. Brown Skin Man: Edmonia Henderson 3. Brown Skin Gal: Barbecue Bob 4. Brown Skin Blues: Lillian Glinn 5. Chocolate To The Bone: Barbecue Bob 6. Kitchen Mechanic Blues: Excelsior Quartette 7. Black Evil Blues: Alice Moore 8. Outside Woman Blues: Blind Joe Reynolds 9. Reckless Woman: Lucille Bogan 10. It Won't Be Long: Charley Patton 11. Little And Low: Roosevelt Sykes 12. Big Fat Mama Blues: Tommy Johnson 13. My Pencil Won't Write No More: Bo Carter 14. Signifying Blues: Sam Collins 15. Black Snake Moan: Blind Lemon Jefferson 16. Save My Jelly: Iva Smith 17. Freakish Man Blues: George Hannah 18. Sissy Man Blues: Kokomo Arnold 19. Prove It On Me Blues: Ma Rainey 20. B.D. Woman's Blues: Lucille Bogan 21. The Dirty Dozen: Speckled Red 22. Jacksonville Blues: Nellie Florence
Disc: 3 1. Mojo Hand Blues: Ida Cox 2. Mojo Hidin' Woman: Blind Boy Fuller 3. Papa's Got Your Water On: Memphis Jug Band 4. `Toby' Woman Blues: Gene Campbell 5. Squinch Owl Moan: Too Tight Henry 6. Black Cat Blues: Old Pal Smoke Shop Four 7. Broke And Hungry: Blind Lemon Jefferson 8. Wish I Had You (And I'm Gonna Get You Blues): Viola Mccoy 9. Bad Boy: Ed Bell 10. Doggone My Good Luck Soul: Hattie Hudson 11. Black Cat Moan: Clara Smith 12. Those Black Man Blues: Mary Johnson 13. Seven Sisters Blues - Part 1: Funny Paper Smith 14. Seven Sisters Blues - Part 2: Funny Paper Smith 15. Aunt Caroline Dyer Blues: Memphis Jug Band 16. I'm A Gamblin' Woman: Memphis Minnie 17. Skin Game Blues: Peg Leg Howell 18. Gamblin' Charley: Charley Lincoln 19. If You Lose Your Good Gal, Don't Mess With Mine: George Noble 20. Jack O' Diamond Blues - Take 2: Blind Lemon Jefferson 21. Stack O' Lee Blues: Mississippi John Hurt 22. Policy Dream Blues: Bumble Bee Slim 23. Policy Wheel Blues: Kokomo Arnold 24. Four Eleven Forty Four: Papa Charlie Jackson 25. Three Sixty Nine Blues: Little Buddy Doyle 26. The Clearing House Blues: Clara Smith
Disc: 4 1. Mississippi Jail House Groan: Rube Lacey 2. Lonesome Blues: Henry Williams 3. Old Rounder's Blues: Blind Lemon Jefferson 4. Moon Going Down: Charley Patton 5. Smack That Thing: Walter Coleman 6. I Had To Smack That Thing: Frances Wallace 7. I Had To Come Back Home Blues: Katherine Baker 8. Rowdy Blues: Kid Bailey 9. Barrelhouse When It Rains: Big Bill Broonzy 10. Blues In The Alley: Curtis Jones 11. Old Jim Canaan's: Robert Wilkins 12. On The Wall: Louise Johnson 13. Beaver Slide Rag: Peg Leg Howell 14. Low Down Mississippi Bottom Man: Freddie Spruell 15. You Got To Reap What You Sow: Tampa Red 16. Sitting On Top Of The World: Mississippi Sheiks 17. Some Summer Day - Part 1: Charley Patton 18. I'm Still Sitting On Top Of The World: Sam Collins 19. Mama Blues: William Mccoy 20. Friday Moan Blues: Alfred Lewis 21. Violin Blues: Lonnie Johnson 22. Shaking Weed Blues: Tommy Settles 23. Fairasee Woman (Memphis Woman): Peetie Wheatstraw 24. Spike Driver Blues: Mississippi John Hurt 25. Waking Blues: Otis Harris
Książki.
Jeszcze jeden album z Alan Lomax collection:
1. Four O'Clock Flower Blues - William Brown, Willie '61' Backwell 2. Interview - Willie '61' Backwell 3. Walking Blues - Leroy Williams 4. When I Lay My Burden Down - Turner Junior Johnson 5. Strange Things Happening In The Land - Charles Haffer, Jr. 6. Missionary Sermon (Excerpt) - J.H. Terrell 7. Rock, Daniel - Reverend C.H. Savage And Group 8. Statisfied - Florence Stamp And Group Of Girls 9. I'm A Soldier In The Army Of The Lord - Congregation OF The Church Of God Christ 10. Sermon: Hell Is A Place (Two Excerpts) - Reverend Ribbins 11. The Preacher And The Bear - M.C. Orr 12. Mississippi Sounding Calls - Joe Shores 13. Roustabout Song - John Cameron 14. The Toast To Bud Doggett - Will Stark 15. I Been Down In The Circle Before - Sampson Pittman 16. Rosie - Dobie Red And Group 17. Early In The Morning - '22' - Little Red 18. I'm Goin' Home - D.W. 'Bama' Stuart 19. Go Down, Old Hannah - Ernest Williams And Group 20. John Henry - Sid Hemphill 21. Emmaline, Take Your Time - Alec Askew 22. Jim And John - Ed Young 23. Shake'Em On Down - Fred McDowell 24. Wind Howling Blues - David 'Honeyboy' Edwards 25. Country Blues - Muddy Waters 26. Black, Brown and White - Big Bill Broonzy 27. Life Is Like That - Big Bill Broonzy 28. She Lived Her Life Too Fast - Forrest City Joe
Alan Lomax - When I Lay My Burden Down - Turner Junior Johnson
Little Red, Tangle Eye, And Hard Hair - Early In The Mornin'
Otis Webster Penitentiary Blues
Angola. Więzienie Stanowe w Louisianie. Przez długie lata prawdziwe piekło na ziemi. Tak wlaśnie zatytulowal swoją książkę o Angoli byly więzień William Sadle "Hell on Angola" Autorzy książki " Leadbelly, życie i legenda" piszą: "W XX wieku w USA niewolnictwo istnieje nadal. W więzieniu Angola." Jeszcze w latach siedemdziesiątych XX wieku w Angoli więźniowie pracowali od 6 rano do, zależnego od pory roku, zmroku. Bywało że 14 a nawet 16 godzin. A pracować było i jest gdzie. To obszar 7300 hektarów. Potężna ferma, cukrownia, fabryka konserw. Ciekawa jest historia nazwy tego miejsca. W XIX wieku Izaak Franklin kupił te ogromne tereny za bogactwo uzyskane dzięki handlowi niewolnikami. Niewolników sprowadzał z Angoli i tak nazwał swoje latyfundia. Piekielna jest historia Angoli, a tyle pieknej muzyki tam sie narodzilo.
Tak Angola wyglądała jeszcze w latach 70-siątych
Bluesmani z Angoli
Angola miała tak urzekającą opinię, że skazańcy którzy dowiadywali się, iż tam właśnie mają karę odbyć, załamywali się psychicznie. Zdarzało się, że popełniali samobójstwa. Tak się jakoś składało, że do Angoli trafiali prawie wyłącznie czarnoskórzy skazańcy.
Robert Pete Williams - Grown So Ugly
To już prawie cały wiek. Smakowity kawałek historii.
Jaybird Coleman - Man Trouble Blues
Jazz Gillum - I Want You By My Side (Kapitalne. Na gitarze gra tu Big Bill Broonzy)
I jeszcze trochę znakomitego "archeo":
Henry Thomas. Legendarny bluesman z Texasu. Bardzo "korzenny" blues. Znaczna część jego kariery muzycznej przypada jeszcze na wiek XIX [ur, w 1873 lub 74 roku] Pozostało po nim bardzo niewiele nagrań.[23 utwory] Zaledwie na jedną niewielka płytę, ale jakże znakomitych. Jego twórczość była i jest inspiracją dla wielu muzyków. Między innymi Taja Mahala i Boba Dylana. Jest autorem jednego z najsłynniejszych w historii gatunku bluesow "Fishin' Blues" Gitarzysta i wokalista a też, jedyny chyba w historii, bluesman grający bluesy na fletni pana.
Henry Thomas - John Henry
Fishin' Blues - Henry Thomas
Zapraszam do muzeum.
Pierwsza bluesowa płyta Bożonarodzeniowa
Blues to cierpienie
To początki bluesowej fonografii. Jeśli nawet komuś uda się zdobyć te single, może je jedynie starannie oprawić i powiesić na ścianie.
Dwa CD. Na pierwszej płycie, na miejscu 17-stym znajdziecie blues "When The Levee Breaks" To blues skomponowany przez Memphis Minnie w roku 1929 i grany później przez wielu wykonawców.
Kansas Joe McCoy & Memphis Minnie - When the Levee Breaks
Led Zeppelin nagrali tego bluesa na swojej czwartej {platynowej} płycie. Wydawcy Zeppelin wspominają, skromnie co prawda, o Minnie, jednak na płytach innych zespołów, później nagrywających ten utwór o Memphis Minnie już się nie wspomina. Spotkałem kilka płyt gdzie jako autorzy utworu wymieniani są Led Zeppelin.
Deb Ryder
Album z 2016 roku. Moim zdaniem, jedna z najciekawszych płyt, nagranych w ostatnich latach.
Deb Ryder-wokal Albert Lee - gitara Mike Finnigan- organy hammonda, wokal Tony Braunagel- perkusja, instrumenty perkusyjne. Kenny Gradney- bas Darrell Leonard - trąbka Johnny Lee Schell- gitara slide, wokal Leslie Smith- wokal Joe Sublett- saksofon tenorowy Bob Corritore- harmonijka Kirk Fletcher- gitara Pete Van Der Pluijm- harmonijka Jim Pugh- fortepian Sugaray Rayford- wokal Ric Ryder- bas
(Ric Ryder jest mężem Deb)
Deb Ryder - Rivers Forgiveness
Zestaw absolutnie konieczny w kolekcjach poważnych zbieraczy Bluesowych dźwięków i wdzięków. Producentem był ceniony historyk i wielki miłośnik bluesa Samuel Charters. Zestaw zawiera niezwykle ciekawe, często na prawdę wybitne, nagrania Chicagowskiego bluesa z lat 1965-66. Istotny jest też fakt, że wiele z tych nagrań nie spotkacie nigdzie indziej. Mimo minimalnego budżetu a i stosunkowo krótkiego czasu dostępności do studia nagrań, powstały wybitne i zadziwiająco dobrze nagrane płyty. Zawdzięczamy to przyjaznemu nastawieniu a także szacunkowi bluesmanów do Pana Chartersa.
W zestawie trzy CD. Książeczka autorstwa Samuela Chartersa, zawierająca naprawdę niezwykłe zdjęcia z sesji nagraniowych. Ich autorką była żona Pana Chartersa.
Spis treści:
1. Help Me - Wells, Junior Chicago Blues Band 2. It Hurts Me Too (When Things Go Wrong) - Wells, Junior Chicago Blues Band 3. Messin' With The Kid - Wells, Junior Chicago Blues Band 4. Vietcong Blues - Wells, Junior Chicago Blues Band 5. All Night Long - Wells, Junior Chicago Blues Band 6. Going Ahead - Hutto, J.B. & His Hawks 7. Please Help - Hutto, J.B. & His Hawks 8. Too Much Alcohol - Hutto, J.B. & His Hawks 9. Married Woman Blues - Hutto, J.B. & His Hawks 10. That's The Truth - Hutto, J.B. & His Hawks 11. Marie - Spann, Otis Southside Piano 12. Burning Fire - Spann, Otis Southside Piano 13. SP Blues - Spann, Otis Southside Piano 14. Sometimes I Wonder - Spann, Otis Southside Piano 15. Spann's Stomp - Spann, Otis Southside Piano 16. Cotton Crop Blues - Cotton, Jimmy Blues Quartet 17. Blues Keep Falling - Cotton, Jimmy Blues Quartet 18. Love Me Or Leave - Cotton, Jimmy Blues Quartet 19. Rocket 88 - Cotton, Jimmy Blues Quartet 20. West Helena Blues - Cotton, Jimmy Blues Quartet 21. Everything's Going To Turn Out Alright - Rush, Otis Blues Band 22. It's A Mean Old World - Rush, Otis Blues Band 23. I Can't Quit You Baby - Rush, Otis Blues Band 24. Rock - Rush, Otis Blues Band 25. It's My Own Fault - Rush, Otis Blues Band 26. Dust My Room - Homesick James & His Dusters 27. Somebody Been Talkin' - Homesick James & His Dusters 28. Set A Date - Homesick James & His Dusters 29. So Mean To Me - Homesick James & His Dusters 30. One More Time - Young, Johnny South Side Blues Band 31. Kid Man Bluesband - Young, Johnny South Side Blues Band 32. My Black Mare - Young, Johnny South Side Blues Band 33. Stealin' Back - Young, Johnny South Side Blues Band 34. I Got Mine In Time - Young, Johnny South Side Blues Band 35. Tighten Up On It - Young, Johnny South Side Blues Band 36. Dynaflow Blues - Shines, Johnny Blues Band 37. Black Spider Blues - Shines, Johnny Blues Band 38. Laying Down My Shoes And Clothes - Shines, Johnny Blues Band 39. Rockin' My Boogie - Horton, 'Big' Walter & Memphis Charlie 40. Mr Boweevil - Shines, Johnny Blues Band 41. Hey Hey - Shines, Johnny Blues Band
Minęło ponad pięćdziesiąt lat od czasu wydania przez wytwórnię Vanguard debiutanckiego albumu Charleya Musselwhite'a. Album Stand Back! ukazał się na początku 1967 roku.
Baby Will You Please Help Me No More Lonely Nights Cha Cha The Blues Christo Redemptor Help Me Chicken Shack Strange Land 39Th And Indiana My Baby Early In The Morning 4 PM Sad Day
Charlie Musselwhite "Christo Redemptor"
Płyta, moim zdaniem, bardzo godna uwagi. Jednorazowy tylko, niezwykły koncert, który odbył się 12 czerwca 1982 w teatrze "Capitol" w New Jersey. Pomysłem Johna Mayalla było, by w tym koncercie pokazać jak wielki wpływ blues amerykański miał na brytyjskich muzyków, a też na ile różni się brytyjski blues od swoich tradycyjnych korzeni. Z Johnem Mayallem grają Mick Taylor [były Rolling Stones] i John Mc'Vie [były Fleetwood Mac]. Specjalni goście to Albert King i Buddy Guy na gitarach, Junior Wells na harmonijce. Wokalnie nie mniej znakomicie. Usłyszycie Ette James i Sippie Wallace. Na prośbę Johna Mayalla "pilotem" spotkania był mister Albert King, którego John Mayall nazywa numerem pierwszym wszech czasów w bluesowej gitarze.
Disc: 1 1. An Eye For an Eye 2. Baby, What You Want Me To Do 3. Messin' With the Kid 4. Don't Start Me Talkin' 5. My Time After Awhile 6. Shorty George
Disc: 2 1. The Dark Side of Midnight 2. Why Are You So Mean To Me? 3. Born Under a Bad Sign 4. Call It Stormy Monday 5. C.C. Rider Blues Jam 6. Room To Move
Zdjęcie zrobione w 1991 roku. Przerwa w sesji nagraniowej tego utworu.
Hans Theessink & Terry Evans - Down in Mississippi
"Nagrany w 1975 roku album "Muddy Waters Woodstock Album" był intelektualnym dzieckiem perkusisty grupy The Band - Levona Helma oraz producenta i autora piosenek Henry'ego Glovera. W tamtym czasie wytwórnia produkcyjna tego duetu RCO, otworzyła niedawno siedzibę w zaadaptowanej na studio stodole w Woodstock w stanie New York, a Muddy był ich pierwszym klientem. Album, który powstał z unikalnego połączenia najwyższego lotu talentów (zespół koncertowy Waters'a plus śmietanka muzyków mieszkających w okolicach Woodstock) jest jednym z najbardziej wyluzowanych, swingujących nagrań w dorobku Waters'a, a usłyszeć można muzyków takich jak wspaniały harmonijkarz Paul Butterfield (nawiasem mówiąc to również w dorobku Paula jedna z najciekawszych płyt; był wtedy u szczytu formy, płyta która moim zdaniem powinna się znaleźć w kolekcji każdego harmonijkarza), Levon Helm, Garth Hudson (rewelacyjny akordeon) Bob Margolin, Willie "Pinetop" Perkins, Fred Carter i Howard Johnson. Jak wspomina Chriss Morris w jednym z wydań Billboard, płyta ta okazała się być ostatnią nagraną przez Muddy'ego dla wytwórni Chess. Było to jednak pamiętne pożegnanie - The Muddy Waters Woodstock Album otrzymał nagrodę Grammy w roku swojego wydania - 1975 - w kategorii The Best Ethnic or Traditional Recording."
lauderdale
1.Why Are People Like That 2. Going Down To Main Street 3. Born With Nothing 4. Caldonia 5. Funny Sounds 6. Love, Deep As The Ocean 7. Let The Good Times Roll 8. Kansas City 9. Fox Squirrel
Fox Squirrel jest bonusem na CD. Na czarnej płycie go nie było.
Muzycy wymienieni na płycie:
Muddy Waters - wokal, gitara Levon Helm - perkusja, gitara basowa Garth Hudson - instrumenty klawiszowe, akordeon, saksofon Howard Johnson - saksofon Sammy Lawhorn - gitara Bob Margolin - gitara Jack "Pinetop" Perkins - fortepian.
Paul Butterfield - harmonijka
Na płycie jest błąd. Joe Willie "Pinetop" Perkins nie miał wszak na imię Jack.
Going Down To Main Street - Muddy Waters Woodstock Album
Znane i zapewne lubiane są nagrania Mister Hookera z Canned Heat. Myślę, że mniej znana jest płyta Memphis Slima z Canned Heat.
Memphis Slim & Canned Heat - Black cat cross my trail
Lightnin' Hopkins
Książka
i płyty
2CD.
Na tej płycie wśród muzyków towarzyszących Hopkinsowi usłyszycie też Johna Lee Hookera.
Pan Hopkins opowiadał, że współpraca z Johnem Lee Hookerem była czystą przyjemnością i że to był prawdziwy gentlemen, co było zjawiskiem bardzo nieczęstym wśród muzyków i środowiska muzycznego, z którym przyszło mu pracować.
Słynna, lubiana przez profesjonalistów gitara "J B Hutto Montgomery Airline" nosi imię na cześć tego Pana:
J B Hutto grał co prawda również na pianinie i perkusji, ale przede wszystkim był gitarzystą. Zrewolucjonizował "elektryczny slide", jednak przydomka Master of modern blues, doczekał się dopiero po śmierci. Koncertował i nagrywał do ostatniej chwili. Ostatni album [Slippin & Slidin] nagrał w roku swej śmierci, gdy choroba bardzo mu już dokuczała. Zmarł na raka w 1983 roku
Gdy nagrywano ten album Mister Hutto bardzo już chorował. Nie wyglądał dobrze i producenci postanowili iż na płycie znajdą się zdjęcia o kilka lat młodsze.
J.B. Hutto / Too Much Alcohol
"Eddy gra radośnie i bardzo energetycznie. Z niespotykanym ferworem. Jest znakomitym gitarzystą i najlepszym autorem bluesowych tekstów. To poeta bluesa." [Blues Revue]
Eddy "The Chief" Clearwater urodził się jako Edward Harrington w 1935 roku w Macon w stanie Mississippi. W 1948 wraz z rodziną przeprowadził się do Alabamy. Bardzo wcześnie [ok. 7-mego roku życia] zaczął naukę gry na gitarze i niezwykle szybko opanował instrument. Jest absolutnym samoukiem. Leworęcznym gitarzystą z bardzo charakterystycznym i rozpoznawalnym stylem gry. W bardzo młodym wieku akompaniował grupom gospel, w tym "Five Blind Boys of Alabama" W 1950 roku wprowadził się do wuja w Chicago. Przez pierwsze lata pracowal jako zmywacz naczyń w Chicagowskich knajpach. Dzięki swemu wujowi i kuzynowi [kuzyn to Carey Bell] poznał Chicagowskie środowisko bluesmanów. Zdobył ich uznanie, a sam najbardziej zachwycił się Otisem Rushem i Magic Samem. Ich utwory grywa do dziś. Od 1953 zaczął grać w knajpach południowego Chicago używając pseudonimu Guitar Eddy. Początkowo był pod wielkim wpływem muzyki Chucka Berrego. Jego pierwszy singel, nagrany w 1958 dla wytwórni "Atomic H" był bardzo w stylu Berrego. W "Atomic H" poznał Muddy'ego Watersa, z którym później grywał i nagrywał. Pseudo Clear Waters wymyślił mu manager Jump Jackson. Była to gra słów i aluzja do Muddy'ego właśnie. Ten pseudonim sam później zmienił na Eddy Clearwater. Kolejna modyfikacja "The Chief" miała miejsce w 1980 po nagraniu płyty zatytułowanej właśnie "The Chief". W latach 60-70- tych pracował bardzo systematycznie i stabilnie, co było rzadko spotykanym zjawiskiem wśród bluesmanow. Był pierwszym bluesmanem, który odniósł sukces w środowisku północno-chicagowskiej elity. Koncertował sporo w Europie. Był gościem festiwali bluesowych we Francji, Niemczech, Holandii, Danii i w Polsce W 2004 roku był nominowany do nagrody Grammy za płytę "Rock and Roll City".
Cytat z "Wintage Guitar" "West Side Strut" to wspaniały blues zagrany przez genialnego gitarzystę. Trudno uwierzyć, że Eddy Clearwater nie jest wymieniany jednym tchem z Freddym Kingiem i Othisem Rushem".....["West Side Strut" Aligator 2008]
W latach 90-siątych zachorował na serce, przeszedł bardzo poważną operację. Gra nadal.
Eddy Clearwater nagrał dwadzieścia płyt.
Eddy Clearwater - Just Want To Make Love To You
Ojcowie znakomitego harmonijkarza Cary'ego Bella i Eddy'ego byli braćmi. Cary Bell również nazywał się Harrington i też urodził w Macon. Był o parę miesięcy młodszy od Eddy,ego i również był genialnym dzieckiem bluesa.
"West Side Strut" płyta nagrana przez "Aligatora" w 2008 roku. To przy okazji tej płyty "Wintage Guitar" porównuje Eddy'ego do Freddy'ego Kinga i Othisa Rusha. Jeden z recenzentów z "Blues Magazine" określił ją jako "Znakomite połączenie tego, co stare z tym co młode. Tradycji połączonej z bardzo nowatorskim graniem bluesa." Płyta zasługuje na uwagę, choćby ze względu na kapitalny skład muzyków, którzy tu Eddiemu towarzyszą.
Joe Louis Walker
Gitarzysta i wokalista znakomity. Kompozytor i autor tekstów. Ten 70 letni artysta imponuje energią. Nadal jest bardzo silną osobowością sceniczną, nie mniej jak przed laty.
Muzycy, których Joe ceni i którzy go inspirują to np. John Lee Hooker, Otis Rush, Jimi Hendrix ale też Thelonious Monk i John Coltrane. Wokalnie bardzo ważnymi postaciami są dla niego James Brown, Wilson Pickett, Otis Redding. Jest otwartym i bardzo wszechstronnym muzykiem. Nie będę sie wdawał w noty biograficzne. Zacytuję tylko fragmenty jego wypowiedzi. Myślę ,że dobrze go charakteryzują: "Urodziłem się w San Francisco, a tam w latach mojej młodości wiały wolnościowe wiatry..." "Nie jestem muzykiem jazzowym, bluesowym czy rockowym. Jestem muzykiem..." ".... a wszak blues, jazz i rock and roll to muzyka stworzona przez czarnych...."
Joe Louis Walker - "Eyes Like A Cat"
John Cephas i Phil Wiggins
Panowie nagrali 12-ście wspólnych albumów. Znakomity duet.
John Cephas and Phil Wiggins - Richmond Blues
Sunnyland Slim w doborowym towarzystwie.
Nagrania z lat 1947-61. Cztery CD. Z mistrzem grają: Big Bill Bronzy, Ransom Kowling,Lonnie Johnson, Muddy Waters, Snooky Pryor, Leroy Foster, Robert Lockwood, J B Lenoir, Floyd Jones, Alfred Wallace, Johnny Shines, Jimmy Rogers, St.Louis Jimmy. Chyba wymieniłem wszystkich. To kawał dobrego bluesa. 104 utwory.
Sunnyland Slim -- Come Home Baby
2CD. Leworęczny gitarzysta z Georgii. Grał techniką slide. Sam Robert Johnson bardzo wysoko oceniał jego gitarowe umiejętności. Zaczął grać dla ludzi w 1920 roku, ale płyty powstały dopiero w latach 30-stych, gdy James Arnold trafił do Chicago. Ostatnie nagrania pochodzą z 1938 roku. Później Arnold zrezygnował z grania i nigdy nie dał się namówić do powrotu.
Kokomo Arnold „Head Cutting Blues"
"Old Orginal Kokomo Blues" płyta nagrana w Chicago w 1934 roku.
(James) Kokomo Arnold - Policy Wheel Blues
Na powyższej płycie znalazł się też "B&O Blues" Amosa Eastona, choć sam Amos nigdy nic wspólnego z Nowym Jorkiem nie miał. Opuścił dom w wieku 15 lat w 1920 roku. Włóczył się po Stanach i grywał z różnymi muzykami, między innymi z Scrapperem Blackwellem i Leroyem Carrem. W 1931 osiadł w Chicago i zaczął występować i nagrywać jako Bumble Bee Slim. Nagrywał z Big Billem Bronzym, Tampa Redem, Memphis Minnie.